ช่วงก่อนปี 2556 ด่านพรมแดนมุกดาหาร คลาคลํ่าไปด้วย ผู้คนเป็นจำนวนมากที่ข้ามพรมแดนไปสู่สะหวันนะเขต ส่วนใหญ่มีจุดมุ่ง หมายไปยังคาสิโน ‘สะหวันเวกัส’ จำนวนคนที่ต้องการข้ามไปที่คาสิโน มีมากจนในช่วงหนึ่งผู้ว่าราชการจังหวัดมุกดาหารถึงกับมีนโยบายให้ ชะลอคนข้ามแดน…
กลุ่มคนส่วนใหญ่ที่ไปคาสิโนสะหวันเวกัสเป็นลูกค้าของทัวร์ ซึ่งเป็นกลุ่ม ธุรกิจท้องถิ่นที่บริการรถตู้รับ-ส่งฟรีสำหรับผู้ที่ต้องการเสี่ยงโชคในคาสิโน จากหน้าบ้านจนถึงด่านชายแดน ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไปในวงการนั้นว่าเป็น ‘ทัวร์นัก พนัน’
ในแต่ละวันมีจำนวนทัวร์นักพนันกว่าร้อยทัวร์ แต่ละทัวร์ต้องแลกชิปโปรโมชั่น จากคาสิโนวันละไม่ตํ่ากว่าหนึ่งแสนบาท ชิปพวกนี้เป็น ‘ชิปตาย’ คือแลกเป็น เงินไม่ได้ ต้องนำไปเล่นพนันในคาสิโนเท่านั้น แต่บรรดาเจ้าของทัวร์ไม่ต้อง กังวลว่าจะจัดการเรื่องชิปอย่างไร เพราะภายในคาสิโนมีนายทุนทำหน้าที่แลก ชิปโปรโมชั่นจากบรรดาทัวร์
คาสิโนสะหวันเวกัสให้ค่าตอบแทนค่อนข้างสูง โดยรวมแล้วทัวร์หนึ่งๆ มี รายได้เดือนละกว่าสามหมื่นบาทเป็นอย่างตํ่า เจ้าของทัวร์บางรายถึงกับออก รถตู้สองคันเพื่อทำทัวร์โดยเฉพาะ การทำทัวร์จึงเป็นช่องทางอาชีพหนึ่งที่ถือว่า มีรายได้ดีในยุคของการแก่งแย่งทำมาหากิน
คาสิโนสะหวันเวกัสกำหนดเงื่อนไขจำนวนคนต่อทัวร์ และให้บริการรถรับส่ง ต่อเนื่องจากบริเวณชายแดนถึงคาสิโน มีคูปองอาหารฟรี มีบริการเครื่องดื่ม เช่น นํ้าอัดลม กาแฟ ชา บริการฟรีภายในคาสิโน และการสร้างแรงจูงใจด้วยการจับรางวัล โดยมีแจ็คพอตสล็อตถึงหลักแสน
คาสิโนสะหวันเวกัสให้บริษัทจังเก็ตรายหนึ่งเป็นนายหน้ารับเหมาจัดการทัวร์ ทั้งหมดของไทย ทั้งจากในอีสานและกรุงเทพฯ โดยจ่ายค่าตัวลูกทัวร์และค่านํ้ามัน รถตอบแทนให้กับเจ้าของทัวร์
ในแต่ละจังหวัดมีหลายทัวร์ เจ้าของทัวร์มีเครือข่ายระหว่างกัน ลูกค้าของทัวร์ หนึ่งสามารถขึ้นทัวร์ของอีกทัวร์หนึ่งได้ ชาวบ้านบางคนไม่ได้ถือว่าตนเองเป็นลูกค้า แต่เป็นผู้รับจ้างขึ้นทัวร์เป็นอาชีพ โดยจะได้ค่าตอบแทนคนละ 50 บาทต่อวัน
ฉะนั้น เราจะเห็นผู้สูงอายุจำนวนมาก บางรายเป็นคุณยายใส่ผ้าซิ่น เดินไป เดินมาในคาสิโน กดสล็อตบ้าง เล่นพนันไพ่บ้างเป็นครั้งคราว ขึ้นอยู่กับจำนวนเงิน ทุนที่ตนเองมี
ป้าเล็กบอกว่า “ไปกับเพื่อนก็สนุกสนานดี เหมือนกับไปกินข้าวป่า” ส่วนป้าดี บอกว่า “มีแอร์เย็น ข้าวกินฟรี อาหารก็หรูหรา หากินที่บ้านไม่ได้ อยู่บ้านก็ไม่ได้ทำอะไร และก็ดีกว่าไปทำนารับจ้างเยอะ”
ย่างปี 2556 คาสิโนสะหวันเวกัสมองว่ารายรับที่ได้เทียบกับการลงทุนไม่คุ้มค่า เพราะลูกทัวร์ส่วนใหญ่ไม่ใช่นักพนันจริงและมีเงินจำกัด บางคนไม่ได้เล่นพนัน แค่เข้าไป กินข้าวและใช้ห้องนํ้า เมื่อคนมากก็สิ้นเปลืองพลังงานมาก และต้องจ้างพนักงานเพิ่ม เป็นภาระต้นทุนของคาสิโน ดังนั้น คาสิโนสะหวันเวกัสจึงเปลี่ยนนโยบายในการรับทัวร์ ทำให้บรรดาทัวร์ต่างๆไม่สามารถสู้กับเงินจำนวนมหาศาลที่ต้องลงทุนเพิ่ม
เจ้าของทัวร์หลายรายต้องย้ายที่ทำมาหากินไปสู่ สะงำรีสอร์ท คาสิโนที่ด่าน ชายแดนช่องสะงำด้านพรมแดนจังหวัดศรีสะเกษ บางรายเปลี่ยนอาชีพเป็นการให้เช่า เหมารถ หรือขายรถไม่ทำทัวร์ต่อเพราะต้องอยู่ไกลบ้านตัวเอง
อย่างไรก็ดี สำหรับกลุ่มคนจัดทัวร์ รายได้จากการทำทัวร์นักพนันยังถือเป็นอาชีพที่ ให้ผลตอบแทนงาม
ทัวร์นักพนันเคยทำให้ด่านพรมแดนมุกดาหารคลาคล่าไปด้วยผู้คนเป็นจำนวนมาก และให้ผลพลอยได้ต่อธุรกิจในสะหวันนะเขตคือ กลุ่มรถรับจ้าง นักพนันบางคนก็ไม่กลับไปพักค้างคืนที่เฮือนพัก (Guesthouse) และนักพนันส่วนหนึ่งถือโอกาสเข้าไปซื้อสินค้าลอกเลียนแบบจากตลาด อินโดจีนของสะหวันนะเขตมาขายฝั่งไทย ซื้อเหล้าบุหรี่นอกกลับมาขาย หรือบางครั้งก็ แวะเวียนไปซื้อของที่ตลาดสดซึ่งมีราคาถูกกว่าไทยกลับมาบ้าน
การเปลี่ยนนโยบายของคาสิโนสะหวันเวกัส ทำให้ทัวร์นักพนันบริเวณด่านพรมแดน มุกดาหารค่อนข้างเงียบเหงา นักพนันที่ข้ามไปส่วนใหญ่จะเป็นขาประจำซึ่งมีจำนวนไม่ มากนัก และมีขาจรและนักท่องเที่ยวเป็นบางครั้งคราว ส่งผลให้ธุรกิจโดยรอบซบเซามาก
อ้ายสุ คนขับรถรับจ้างชาวลาว บอกว่า “เงินสิจ่ายค่านํ้ามันแต่ละมื่อกะบ่มี บ่คือ แต่ก่อน”
เมื่อไม่มีทัวร์นักพนันจากประเทศไทย คาสิโนสะหวันเวกัสดูเงียบสงบลง แต่ยัง ดำเนินงานอยู่ได้ด้วยเงินรายได้จากนักพนันหลายสัญชาติ ทั้งลาว เวียดนาม และจีน โดยจะมีทัวร์คนไทยจากกรุงเทพฯมาช่วงเสาร์-อาทิตย์ ซึ่งทำให้คาสิโนคึกคักขึ้น ส่วนคน ไทยที่เป็นชาวบ้าน เอาเข้าจริงแล้วมีนักพนันข้ามไปเล่นพนันที่คาสิโนไม่มากนัก คนที่ เคยไปคาสิโนสะหวันเวกัสส่วนใหญ่เป็นนักพนันรับจ้าง เป็นธุรกิจรับจ้างทำทัวร์นักพนัน ซึ่งขายฝันให้คนไม่มีงานทำได้เสี่ยงโชค
แม้สังคมไทยมองว่าคนส่วนใหญ่ที่ไปเล่นพนันในคาสิโนชายแดนเป็นคนไทย แต่ หากใครคิดจะทำคาสิโนในประเทศไทย อาจจะต้องคิดใหม่ว่าจะมีลูกค้าเป็นจำนวนมาก จริงหรือเปล่า ?
